Twee jaar geleden was ik in Oostende. Op de dijk stond er een groot standbeeld van een tiener die op de grond zit met het hoofd in de handen. Het bleek een beeld te zijn al symbool voor de vele jongeren in onze Westerse landen die sterven door zelfdoding.De grootste doodsoorzaak voor jongeren onder de 30 jaar.

Telkens als ik zoiets hoor dan doet dit iets met mij.
Het  raakt een gevoelige snaar dat er nog steeds zoveel jongeren of kinderen het moeilijk hebben in onze maatschappij.

En dit dus omdat ik het als kind en in de adolescentie bijzonder moeilijk heb gehad.
Ik was een gevoelig kind, alles kwam veel meer binnen, en dit maakte me bijzonder kwetsbaar.
Ik kwam verscheidene keren in de rol van diegene die geviseerd of gepest werd. Met als dieptepunt het vijfde en zesde leerjaar waarbij ik als ware een hevig doodsverlangen had gekregen door de dagelijkse vernederingen en uitsluitingen die ik toen ervaarde.

Toen ik het zesde verliet was ik nog nooit zo onzeker en geremd geweest. De twee jaren hadden me zo getekend, zo beschadigd…
Mijn adolescentie werd gekenmerkt door een bijzonder laag zelfbeeld en eigenwaarde.
Tussen mijn 14de de tot mijn 24 ste vluchtte ik in alcohol en drugs en feesten.

Lager onderwijs

Mijn eerste herinnering is er één van in de tweede kleuterklas. We staan op de speelplaats. Er staan 4 kinderen rond mij die schelden tegen mij, ze duwen mij. Een ervan neemt het voortouw, de andere kijken ernaar.
De tranen rollen over mijn wangen maar ze stoppen niet…Dit gebeurd niet 1 keer maar regelmatig.
Het was het eerste moment in mijn leven waarop ik besefte dat ik niet veilig was op school.
Deze kinderen doen mij pijn, fysiek en mentaal, en niemand komt tussen.

In het eerste leerjaar bleek ik niet rijp te zijn voor wiskunde. Mijn toenmalige leerkracht die een klas van eerste en tweede leerjaar had kon niet omgaan met deze onrijpheid. Hij geraakte gefrustreerd en boos. En hierdoor werd hij agressief.
En omdat ik een oefening niet begreep greep hij me vast en gooide hij met een harde klap tegen het bord aan, verscheidene keren.
Vreselijk om zo behandeld te worden, door een volwassene dan nog. Die leerkracht ging serieus zijn boekje te buiten.
Mijn broer, die bij mij in de klas zat is  toen alles gaan vertellen thuis. Mijn moeder is naar school gestapt en heeft hem aangesproken. Toen is het gestopt.
Ongelofelijk dat dit gebeurd is, dat hij zelf niet aangesproken is door de school hiervoor.
Ik was amper 6 jaar…dat is een trauma voor het leven.
Ik ben toen een volledig jaar in het eerste leerjaar moeten blijven terwijl wiskunde absoluut niet lukte en tenslotte heb ik mijn jaar mogen herdoen. Frustrerend… en zeer slecht voor het zelfvertrouwen.
Waarom ze me niet terug naar het vorige jaar lieten gaan snap ik tot de dag van vandaag nog altijd niet.

De volgende jaren waren rustig. De schoolproblemen bleken echt over onrijpheid te gaan en de volgende jaren ging het heel goed op school, ook al was wiskunde zeker niet mijn favoriete vak.
Maar ik zat op een kleine school, had vrienden, en een leuke harmonieuze, klasgroep.

Na het vierde stopte het voor mij op de kleine school, en toen gingen we naar het een grotere school.
Normaal wordt een volledige klasgroep bijeengehouden.
Maar bij ons dus niet. Een nicht van mij zat in een klasgroep in de grote school. Ik en een andere nicht zaten samen in de kleinere school.
En omdat mijn tante die op de school werkte gevraagd had om de drie nichten samen te houden in kwamen ik en mijn nicht van de kleinere school samen in een nieuwe klasgroep.

De twee jaren die toen volgden hebben mijn zelfvertrouwen zeer zwaar ondermijnd…
Ik en mijn nicht die nieuw waren in de groep  werden absoluut niet aanvaard  en dit maakten ze ons ook constant duidelijk.
Eigenlijk stonden we alleen tegen een groot deel van jongens die ons heel hard lieten voelen dat we niet welkom waren. De rest keek toe, maar deed niets.

De manier waarop was bij mij door mij  uit te schelden, door uitsluiting en ook door fysiek geweld.
Maar uiteraard altijd waar de leerkracht het niet zag: op het toilet of ergens in een hoekje op de koer. De lafaards…
Ik weet  niet of onze nicht die al in die klas zat zag hoe zwaar het soms was. Zij had haar vrienden was er niet echt mee bezig. Soms probeerde ze me te helpen en kwam ze voor mij op. Maar meestal voelde ik me extreem alleen.

In het vijfde leerjaar  werd ik op dagelijkse basis vernederd en uitgescholden door jongens uit mijn klas. De anderen keken toe of negeerden het. Iedere gelegenheid was voor hen goed om me eraan te herinneren dat ik dom, stom en lelijk was.
Ik herinner me dat ik zei dat ik voor de voetbalploeg Anderlecht was, pester was voor Brugge.
En naar aanleiding daarvan viel hij me aan in het toilet: hij gooide me tegen de de toiletdeur, greep mij vast en bedreigde me.
Dit was zeker niet het enige voorval van fysiek geweld. Zo werden er ook regelmatig ballen naar mij geschoten of gegooid, altijd door dezelfde groep jongens.
Het voelde echt alsof ik een zwart schaap was voor de pesters. Een persoon waar ze al hun frustraties en woede op konden afreageren.
En dit deden ze dan ook, op ieder moment dat ze de kans kregen…

Ik vertrok met mijn fiets naar huis. Een jongen uit mijn klas die daar met een groepje stond spuwde plots zomaar op mij, toen begon iedereen te lachen. Ik voelde me zo  klein en vernederd hierna maar ik fietste gewoon door. De tranen kwamen thuis.
Ik verweerde me niet, kroop nog meer in mijn schulp.
Thuis had ik vaak fantasieën over hoe ik mezelf verweerde met alles wat ik kon..
Maar op het moment zelf durfde ik niet waardoor ik me telkens zo gigantisch machteloos voelde...

Telkens als de bel ging om naar de speelplaats te gaan voelde ik angst, omdat er niemand was waar ik bij kon staan, mee kon spelen. Ik voelde me zo alleen op de speelplaats, die gigantisch was. Ik haatte de speeltijd.
Vaak wachtte ik op het toilet tot deze voorbij was.

Ik heb toen thuis gezegd dat ik gepest werd en dat het zwaar was. Mijn moeder reageerder met een vraag : “ja maar" zei ze "verdedig je jezelf wel voldoende?”

Als ik nadacht over deze vraag was het antwoord, neen dat doe ik niet. 
Het probleem was dat ik dat niet goed kon, adequaat van me af bijten. Ik kon niet goed de grens aanvoelen van wanneer iemand echt te ver ging. Ik twijfelde vaak aan mijn eigen oordeel, en wimpelde mijn eigen gevoelens en gedachten weg. Ofwel reageerde ik helemaal niet,maar bevroor ik wel vanbinnen,ofwel werd ik kwaad, razend. Maar dat leken de pesters juist amusant te vinden.
Ik had veel woede in me, die ik soms uitte, maar meestal niet en die kropte ik op.
Thuis kwam dit er allemaal uit. Met agressie reageren naar broers en zussen, altijd kwaad zijn, altijd stress, veel wenen, vooral als niemand het zag.

Ik weet niet hoe het bij andere kinderen of jongeren gaat maar bij mij vergde het heel veel moed om thuis te vertellen dat ik het zo zwaar had op school. Mijn ouders hadden het ook altijd zo druk, wat ik volledig begrijp nu ik zelf mama ben van drie
Toen ik eenmaal de stap had genomen om het thuis te zeggen en er op gereageerd werd met een vraag, een vraag die ik niet kon beantwoorden, kwam ik tot de vaststelling dat ik het alleen ging moeten oplossen. Ik wist dat ik me niet goed kon verdedigen. Maar het probleem was dat ik dit aspect van mezelf op dat moment onmogelijk kon veranderen.
En toen heb ik daar nooit meer iets van gezegd thuis. Ik wou dat ik anders had gereageerd. Ik had mijn pijn moeten uitschreeuwen en hulp eisen.
Maar ik wou mijn ouders niet tot last zijn.

Voor alle duidelijkheid wil ik nog even vermelden dat ik  niet meer kwaad ben op mijn ouders.
Ik heb dit intussen uitgepraat met hen en het hen vergeven dat zij toen mijn verdriet niet gezien hebben. Ik heb het geluk dat mijn ouders mensen zijn die mij alle ruimte en begrip hebben gegeven om hun uit te leggen wat het voor mij heeft betekend.
Maar ik vraag wel aan andere ouders die hiermee worden geconfronteerd. Spring op die barricaden voor je kind, dat is absoluut een groot lichtpunt voor hen!

Na een aantal maanden midden vijfde leerjaar toen het winter werd  ben ik echt door een hele donkere periode gegaan.
Ik kreeg zware slaapproblemen, bleef uren lang wakker.
En toen werd het allemaal te veel.
Het pijn deed om iedere dag te leven, er te zijn.
Er was voor mij geen schoonheid meer aan het leven, het leven was enkel lijden.
Iedere dag door die hel gaan op school en mijn zelfvertrouwen die iedere dag kleiner werd.
Ik werd een schim van mezelf.
En toen kwamen de eerste zelfmoordgedachten, eerst stil, “ als ik dood ben is dit lijden voorbij”, daarna kwamen de gedachten veel intenser en kreeg ik een verlangen naar de dood.  De dood was vele malen aantrekkelijker dan leven in deze hel...
Ik heb dit nooit tegen iemand gezegd, dit proces speelde zich allemaal in mijn hoofd af.
Daardoor kan ik voor 100 procent begrip hebben voor iemand die zich van het leven berooft. 
Omdat ik het proces begrijp die voorafgaat aan de daad.
Ik denk als je nog nooit door dit proces bent gegaan dat het soms onbegrijpelijk is.
Maar je gedachten sleuren je letterlijk de dieperik in. Je gedachten nemen de macht over, en worden zo intens.
Het is verkeerd om zelfmoord te plegen, het is niet de juiste oplossing maar het is soms echt heel begrijpelijk wat iemand ertoe drijft.
Het is de gedachte dat dit lijden kan over zijn als je je eigen leven neemt die de overhand neemt.
Je zou liever slapen en niet meer geconfronteerd worden met die pijn en vooral de onmacht waar je iedere dag door moet.
Ik heb deze gedachten ook nooit met iemand gedeeld toen, en ging dit ook niet doen.
En ik denk dat veel jongeren dit niet doen. Het is dat geheim dat je met jezelf hebt, de plaats waar je kan heen gaan als het bestaan echt pijn doet. Die gedachten aan het niets, er niet meer te hoeven zijn....
Had er op dat moment een pot pillen naast me gestaan vanwaar ik zeker was dat ze me gingen doodden ik zou ze genomen hebben.
Maar met een mes of op een gewelddadige manier durfde ik dat echt niet.  

Toen ontmoette ik in het zesde een meisje uit de zelfde school omdat we dezelfde weg namen  in de middag om te gaan eten buiten school. Zij zat in een andere klas. We werden vriendinnen. Iemand tegenkomen die me wel graag had heeft me enorm geholpen om mijn zelfwaarde gedeeltelijk terug te krijgen. En ik ben heel dankbaar dat dit op mijn pad kwam.
Ik werd nog steeds gepest op de speelplaats, maar ik was minder eenzaam.
Helaas stopte het pesten niet. Ik bleef telkens in deze situaties terecht komen.

Ik was op kamp. Ik was 12.
Super leuk kamp, goede monitoren.
Op een bepaald moment was er geen plaats meer aan onze tafel. Ik kwam bij een groep kinderen die iets ouder waren. Het volle half uur daarna werd ik verbaal vernederd door een jongen.
“Lelijke heks” zei hij. De andere lachten.
Hij bleef me maar vernederen, en genoot van mijn pijn en de aandacht die hij kreeg van zijn vrienden.
Ik zei niets, maar was alleen aan het wenen.
De vernedering was gigantisch…
Mijn negatieve zelfbeeld nog maar eens bevestigd…
Alleen kwam er hier wel een interventie van monitoren, en ze lieten me voor de rest met rust.
Kregen zelf een straf. Een groot verschil met school waar NOOIT werd tussen werd gekomen.

Ik zat in het zesde. Ik sta op de speelplaats een spel te spelen. De jongens uit mijn klas lachten me al een paar dagen uit met mijn jas die ze lelijk vonden.
Maar die dag loopt het uit de hand.
Ze komen op me af en staan me uit te schelden. Er is een jongen bij die ik nog kende uit mijn vorige school en klasgroep. Hij scheldde me uit.
Ik reageerde niet echt, maar dan wordt hij fysiek en hij begint me te duwen. Ik doe niets terug maar dat helpt niet. Ze willen juist een reactie, tranen of woede…de tranen kwamen uiteindelijk wel.

Ik moet iets uitgestraald hebben, misschien in mijn houding. Waarschijnlijk zagen pesters dat ik angstig en onzeker was.
Iedere negatieve ervaring maakten me nog angstiger en onzeker. En natuurlijk, doordat dit opnieuw en opnieuw gebeurde begon ik hun te geloven.
Ik was gewoon lelijk en stom en daarom gebeurde dit telkens. Er is gewoon iets grondig mis met mij.
Mag ik hier wel zijn? 
Blijkbaar hadden anderen voor mij beslist dat dit niet zo was. Of zo lieten ze me toch iedere dag voelen. Als een overbodig lelijk iemand. En ja hun mening kwam veel te hard binnen. Ik was een kwetsbaar kind. Mijn gevoeligheid zorgde ervoor dat ik me meningen van anderen veel te hard aantrok en dat triggerde pesters juist, omdat zij voelden dat ze vat hadden op mij.
Maar dat vind ik nog altijd geen excuus over wat me toen allemaal is overkomen. Pesten is verkeerd.

Veel mensen die nog nooit gepest geweest zijn kunnen absoluut niet inschatten wat dit is.
Maar stel je voor dat je in een nieuwe groep terecht komt. Je wordt van in het begin geviseerd door een aantal mensen uit de groep.
De anderen willen niet me je praten willen ook niets met je te maken hebben. Ze mijden je zelf waardoor je volledig geïsoleerd geraakt.
Ondertussen wordt je vernederd en fysiek aangevallen door de kleinere groep pesters.
Ze maken je zelfvertrouwen met de grond gelijk.
Je kan niet weg uit deze situatie want school is verplicht.
Dus alle dagen ga je door deze situatie, en dit voor 2 jaar lang! Zonder dat er iemand ingrijpt…
Beeld het je in, wat zou dit doen met je eigenwaarde of persoonlijkheid?

Het vijfde en zesde leerjaar was een vreselijke periode, die mij getekend heeft voor het leven.
Dit zou niet mogen gebeuren.
Het school is een instituut waar kinderen verplicht naar toe moeten. Ik vind het niet normaal dat er zo weinig gebeurt om die veiligheid voor IEDER kind te waarborgen.
En dit is nog steeds een probleem. Ook al gebeurd er al meer,maar niet genoeg.
Zo las ik dat er, goed bedoeld waarschijnlijk, kinderen die gepest worden geïsoleerd worden van de groep tijdens de speeltijd. Dat is geen hulp. Dan geef je alleen maar aan het slachtoffer het idee dat hij de oorzaak is van het probleem. Terwijl dat allerminst zo is.
Schors de pesters voor een bepaalde periode, verwijder hun uit deze zieke groepsdynamiek die ze zelf hebben veroorzaakt en laat hun niet zomaar wegkomen met hun gedrag. Ga aan de slag met deze klasgroep.
Help het kind die gepest wordt om zich correct te verweren.

Middelbaar

Toen ik naar het eerste middelbaar ging werden de klassen weer herverdeeld.
Ik zat niet meer in de klas met de harde kern van pesters. Maar de schade was er en ik was een heel geremd en extreem onzeker persoon geworden.
Ik werd niet meer op dagelijkse basis gepest maar ik worstelde enorm met mijn zelfbeeld en eigenwaarde, dat gereduceerd was tot onder de nul.

In het tweede middelbaar begon ik me rebelser te gedragen in de klas en daarbuiten.
Dit door nieuwe vrienden die ik toen ontmoette.
Ik kwam voor het eerst in contact met roken. In de klas maakte ik het leven van de leerkracht zuur door constant de les te onderbreken. Mijn punten kelderden en ik moest dat jaar bijna overdoen. Maar ik herpakte me.                                                        In het derde middelbaar gingen we naar een grotere school. Ik mocht met de hakken over de sloot over en begon in het derde jaar menswetenschappen.

Eindelijk volgde ik een opleiding met vakken zoals psychologie, sociologie, allemaal dingen die me wel interesseerden. Dit was een verademing na de jaren leerstof die erin gepompt moesten worden.
Ook hadden we maar 3 u wiskunde, waar ik heel blij mee was. 
Al kon ik me redden in een ASO richting, wiskunde haatte ik grondig. En ik vond het frustrerend dat dit verplichte kost bleef tot het zesde terwijl ik altijd gebuisd was.
Sommige mensen zeggen  dat wiskundig leren redeneren je helpt bij redeneren voor vakken zoals vb filosofie.
Maar hoe kan het dan dat ik voor Wiskunde altijd een buis had en ik voor Filosofie in Gezinswetenschappen 80 haalde? Zes jaar lang verplichte lessen waar je niet goed in bent en geen interesse in hebt, het doet geen goed aan de motivatie om naar school te gaan.

 Ik vind dat jongeren veel meer de keuze zouden mogen  hebben welke vakken ze willen volgen.
Ik denk dat sommige jongeren echt stoppen met school omdat ze heel vaak dingen moeten leren die hun niet interesseren. Ik zie het nut van Wiskunde zeker wel in voor jongeren die wetenschappelijke richtingen volgen, maar minder voor de meer menswetenschappelijke of taalkundige richtingen.
Ik denk dat het jongeren en kinderen demotiveert. Althans zo was het bij mij. En ik zie het bij mijn dochter ook die nu in het zesde zit.
Toch moeten ze nog 6 jaar, minimum 4 u wiskunde per week doen. Maar waarom...?
Het beleid heeft op geen enkele manier verbeteringen aangebracht in het schoolsysteem en ik ben er echt teleurgesteld in. 

Op school is het eenheidsworst, wat de een kan moet de ander ook maar kunnen.
Voilà, en als dat niet lukt moeten ze maar verlagen van richting en daarmee basta.
Alleen zijn kinderen alles behalve allemaal hetzelfde.
De diversiteit in kwaliteiten en beperkingen is enorm.
Waarom word hier geen rekening mee gehouden?
Hoe oneerlijk als je kijkt naar welke invloed een goede scholing op latere kansen op de arbeidsmarkt heeft.

In die periode, ik was toen 15 begon ik ook uit te gaan, naar fuiven van de school.
Toen kwam ik ook voor de eerste keren in contact met alcohol. Alcohol gaf me een gevoel dat ik niet kende.
Een gevoel van zelfvertrouwen en ongeremdheid.
 Ik was zo een geremd en geblokkeerd persoon geworden ,en ik merkte dat ik na een glas alcohol een ander persoon was. Ik deed dingen die ik absoluut niet durfde in het normale leven.
Zoals praten tegen mensen die ik niet kende, dansen…
Alleen, als ik dronken was dan was ik nooit echt mijzelf, alleen een geïntoxiceerde versie van mezelf.
Maar alcohol gaf me zeker wel de optie om minder geremd te zijn, een optie die ik in het gewone leven niet had.  De roes liet me vergeten, duwde mijn zorgen en verdriet weg die ik niet verwerkt had.
Het weekend daar keek ik naar uit want dan kon ik een andere persoon zijn, een ongeremd meisje, een vrolijk meisje.
Dan kon ik mijn zorgen vergeten en het wegdansen, wegdrinken…
Alcohol maakt je eerst blij, en het verdoofd je emoties. Maar als je op dat punt kwam dat je veel te veel had gedronken dan kwamen de emoties er als een waterval uit.
Dan kwam de emotionele uitbarsting als een boemerang eerst op mezelf af en dan op mijn omgeving.
Dan werd ik vaak emotioneel en soms ook kwaad. En dan sprak ik dan  mensen aan die me vroeger nog hadden gepest. Dan kwam het er wel plots allemaal uit, de woede en het verdriet..

Nu drink ik zelden nog iets. Vaak functioneel, voor een feestje omdat ik dan minder geremd ben en me wel durf uitleven.
Ik hoop dat ik het op een dag niet meer nodig heb want het is erg belastend voor de gezondheid, en het voegt uiteindelijk niets toe, behalve hoofdpijn de dag erna...
Alcohol doodt bijvoorbeeld de goede bacteriën in onze darmen, het belast de lever, de hersenen waardoor er brain fog kan ontstaan.
Door jarenlang veel te veel alcohol te drinken heb ik gezondheidsproblemen die ik nu probeer te herstellen door zo gezond mogelijk te leven.
Ik heb veel spijt van hoe weinig respect ik had voor mijn lichaam toen, en ik doe mijn uiterste best om dit volledig goed te maken.
Het blijft jammer dat alcohol erg genormaliseerd is in onze maatschappij.
Het hoort erbij op fuiven, op café. Ik ken mensen die het niet graag drinken en die daar over worden aangesproken.
Alsof zij niet normaal zijn. Maar ik stel me de vraag of het eigenlijk wel normaal is dat wij dit met zijn allen in zo een grote mate gebruiken. We hebben het niet nodig en het maskeert problemen die we niet aanpakken.
Bovendien zijn het de kwetsbaarste mensen die verslaafd geraken.

In dit jaar werd ik ook voor de eerste keer verliefd. Dit op een jongen uit een andere school.
Deze verliefdheid was niet gezond en van mijn kant heel intens.
Ik kende hem niet maar was verliefd op het eerste gezicht.
Ik was verslaafd aan het verliefde gevoel dat hij mij gaf.
Ik wou zo graag bij hem zijn dat ik alles voor hem wou doen.
 Een relatie met hem was voor mij de enigste manier om mij beter te voelen.

Ik kreeg een knipperlichtrelatie met deze jongen. We zijn drie keer samen geweest, maar telkens liep het mis.
Helaas was ik smoorverliefd.
Ik was heel labiel toen. We speelden zoveel spelletjes met elkaar van aantrekken en afstoten..
het lukte maar niet om hem los te laten terwijl de relatie duidelijk toxisch was.
Ik was euforisch als we samen waren, en depressief als het opnieuw gedaan was.
Mijn volledige eigenwaarde hing af van hem.
Het ging absoluut niet goed met mij toen.
Als het weer eens uit was en hij een ander had, dan vluchtte ik in fuiven en alcohol.
Ik kon niet met mijn gevoelens omgaan. Mijn gevoelens van verdriet, teleurstelling en zich nietig voelen. Ik was niets in mijn ogen zonder hem…
Het leven kon alleen mooi zijn met hem, niet zonder hem…het was een verslaving aan het gevoel van verliefdheid…
En hij wist heel goed dat hij me in zijn macht had maakte hier misbruik van.
Dit door me te gebruiken, me aan het  lijntje te houden en te spelen met mijn gevoelens.

Ik was 15 toen dat ik voor de eerste keer met cannabis in aanraking kwam.
Eerst was dit eens een trekje nemen, maar daarna gebruikte ik op regelmatigere basis.
Cannabis brengt je in een roes, soms wel een ontspannen roes. Maar het maakt je ook loom en slap  en ontneemt je van de motivatie om iets aan je situatie te veranderen en ook versterkt het je emoties. Dit impliceerde voor mij dat het me nog stiller en geremder maakte.
Maar het zorgde er wel voor dat ik even niet in de realiteit moest doorbrengen en dat vond ik een aangenaam gevoel. Dit typeerde mijn adolescentie.

In het vierde middelbaar begon ik vaker cannabis te roken. Dan kon ik een volledige dag in een roes blijven en dit ook verkiezen boven de werkelijkheid.
Ik had een paar vrienden die ook gebruikten en vaak gingen we tijdens de middagpauze cannabis gaan roken en kwamen dan onder invloed terug naar school. Maar dan lukte geen enkel vak natuurlijk meer…
Mijn punten kelderden en ik kreeg een C attest.

Het jaar erna herdeed ik mijn jaar in een school in een andere stad. Ik ging mee met twee meisjes uit mijn vorige klas die eigenlijk niet echt vrienden waren.
Ze waren vooral met elkaar bezig en ik liep er een beetje bij. Ik was nog steeds heel geremd en nieuwe contacten leggen was moeilijk. Het was een heel eenzaam jaar.
Ook bleven pestkoppen mij viseren.
Zo was een jongen in de klas die me vaak belachelijk maakte voor de klasgroep.
Ik voelde me zo slecht dat jaar dat het er echt inhakte.. Zo begon ik eens te wenen in de klas hiervoor wat een ware  nachtmerrie is voor een 17 jarige. Maar ik kon mijn tranen niet inhouden...
Telkens als ik weer in contact kwam met pesters  kon ik niet begrijpen  waarom mensen zo slecht konden zijn.
Het bevestigde telkens wat ik voelde, dat om veilig te zijn ik maar best zo weinig mogelijk contact maakte met anderen.
Ook op de bus waren er een paar pestkoppen die iedereen lastig vielen waar ze vat op hadden, en ik viel daar ook onder.
Ze zaten op de achterste rij en hadden volledig controle over de bus. Iedereen die hun niet aanstond werd verbaal uitgescholden.
Het raakte me opnieuw.. Ze zeiden dat ik een hoofd als een alien had en er 40 uitzag. Opnieuw opmerkingen over mijn uiterlijk..
Iedere negatieve opmerking bevestigde opnieuw mijn overtuiging die ik had over mijzelf. Dat ik lelijk en overbodig was. Soms kreeg ik een compliment, maar die geloofde ik niet. Want telkens opnieuw wisten ze mij te vinden en konden ze mijn eigenwaarde volledig tot de grond gelijk krijgen.

Op deze school ontmoetten we jongeren die tijdens de middag cannabis rookten en ook soms hard drugs gebruikten op school zoals XTC, coke of speed.
De twee meisjes rookten iedere middag mee en zaten onder invloed in de les. Ik alleen sporadisch omdat ik er echt door wou zijn dat jaar. 

Ook in dat zelfde jaar was ik opnieuw samen met die jongen waar ik eerder over sprak.
Ik wist dat het niet ok was om weer met hem samen te zijn. Hij overschreed zoveel grenzen en ik bleef hem maar kansen geven. Maar het gevoel van verliefdheid was zo verslavend, het gaf me een happy gevoel dat ik anders zo miste...Op een bepaald moment merkte ik dat hij mij minder wou zien, beantwoordde hij mijn berichten niet, toonde veel minder interesse.
Er was nog contact maar enkel sporadisch op zijn vraag. Hij beloofde dan dat hij ging afkomen en dat hij ging bellen, maar dan deed hij dat niet. Ik was zo verdrietig en vertwijfeld die periode...
We waren net 8 maand samen geweest maar hij was blijkbaar niet mans genoeg om me in mijn gezicht te zeggen dat hij de relatie niet meer zag zitten. 
Uiteindelijk gingen we toch afspreken omdat ik toen echt duidelijkheid wou en toen liet hij me zitten.
Op dat moment toen ik daar alleen zat te wachten en hij me liet zitten, begon ik een immense woede te voelen tegenover hem.
Ik moest hier en nu duidelijkheid hebben.
Toen ben ik naar zijn huis gestapt en hij was bij zijn vrienden. Ik was zo kwaad dat ik zijn zak met zijn kleren naar zijn hoofd slingerde.
Zijn reactie? Ik wou je niet kwetsen, daarom zei ik niets...
Maar door zijn zielig gedrag deed hij natuurlijk het tegenovergestelde. Mijn hart was gebroken...

Ik snap niet dat je zo kan spelen met iemand zijn gevoelens.Ten eerste: als je met iemand samen bent waar jij niet hetzelfde voor voelt hou dat dan niet in stand want dat is schaamteloos profiteren van iemand. En ten tweede heeft iemand het recht om op een normale manier ingelicht te worden over de gevoelens van de andere. Iemand negeren of met een bericht een relatie beëindigen is zo onvolwassen en triestig gedrag en getuigt van bijzonder weinig empathie.
 Gelukkig was de relatie hierna voorgoed voorbij.

Het weekend na dit gebeurde gebruikte ik voor de eerste keer XTC . Ik was toen 17.
Het gevoel van deze drug is heel overweldigend. Zeker op een geremd persoon.
Je ervaart een golf van euforie ,ongeremdheid en zelfvertrouwen.
Je kan uren dansen en voelt je gelukkig.
Uiteraard is dit geen echt zelfvertrouwen want de dag erna voel je jezelf slechter dan ook.
Een afkick..
Depressieve gevoelens, extreme vermoeidheid, leeg voelen, tot lichamelijke verschijnselen zoals braken en diarree.
Maar het was geestelijk erg verslavend om dit gevoel telkens opnieuw op te wekken.
Ook al voelde ik me de dag erna barslecht, dit middel gaf mij iets dat ik niet meer had: spontaniteit, geluksgevoel en zelfvertrouwen.

Deze chemische middelen zorgen ervoor dat je een tijdelijk gevoel krijgt waar je naar hunkert.
En zijn daarom op een geestelijke manier erg verslavend.
Maar uiteindelijk hebben ze het tegenovergestelde effect. Je zal je in het algemeen nog slechter voelen als daarvoor.
En lichamelijk zijn ze een bijzonder grote belasting, zeker als je ze regelmatig gebruikt.
Deze middelen zijn extra verslavend voor jongeren en mensen die een spontaan geluksgevoel verloren zijn. Of voor jongeren die amper zelfvertrouwen hebben, of de geremde jongeren.
Of de jongeren met een onverwerkt trauma.
De kwetsbare jongeren dus. En dat was ik zeker.

Ik leerde een vriendin kennen rond die leeftijd. Zij experimenteerde heel erg met paddo’s, en ik deed mee.  Aan deze herinneringen heb ik de minst negatieve gevoelens.
Bij deze middelen was er geen geestelijke verslaving zoals bij alcohol en xtc. Maar het blijft ook een vergiftiging voor je lichaam en sommige mensen krijgen een psychose na paddo's.

Na dit jaar veranderde ik opnieuw van school. Mijn laatste twee jaar volgde ik les in een nieuwe school in de stad waar ik woonde.
Het was opnieuw weer heel moeilijk om mij aan een nieuwe omgeving aan te passen en vrienden te maken met mijn geremde houding.
Het erge was dat ik er me volledig bewust van was hoe afstandelijk ik overkwam, alleen had ik echt niet de tools om mij meer op mijn gemak te voelen bij mensen die ik niet goed kende.
Ik kreeg uiteindelijk wel een vriendin en een nieuwe relatie, een jongen die me wel waardeerde en apprecieerde. De relatie met hem was een verademing na die jaren onzekerheid. Hij gaf me wel de steun, vriendschap en liefde die ik verdiende en daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.
Hij had een kot in Gent en zo begonnen we meer daar uit te gaan. De komende 2 jaar werd er iedere week uitgegaan.
We gingen naar feesten en daar hoorden ook pillen, speed, alcohol en cannabis bij.

In het zesde middelbaar begon de nieuwe vriendin van de ex die mijn hart had gebroken me lastig te vallen op school. Plots kon ze dan met haar volledige klas voor mij staan om mij te intimideren. Het was iemand met een opvliegend karakter. Ze maakte mijn fiets  kapot door mijn remmen door te knippen.
Ze kon plots beginnen schreeuwen tegen mij in de gang waarbij ze mij, samen met haar klasgenoten uiteraard, in een hoek dreef en me bedreigde. 
Het was een klein maar furieus meisje die heel fel verbaal agressief uit de hoek kon komen.
Gelukkig heeft ze me nooit fysiek aangeraakt, maar ik voelde me absoluut niet veilig dat laatste jaar.
Mijn schooltijd is een ongelukkige periode geweest.
Dit was absoluut NIET de leukste periode in mijn leven...

Toen ik in die periode opnieuw geconfronteerd werd met iemand die mij viseerde voelde ik mij echt wanhopig en angstig.
Waarom blijft dit me achtervolgen? 
Er is gewoon iets grondig mis met mij was. Anders  zou dit mij dit toch niet telkens opnieuw gebeuren?!
Als ik erop terug kijk zie ik een meisje die haar grenzen niet aangaf, nooit .
Zo meegaand was, zo vergevingsgezind dat ze zichzelf telkens verraadde.En daardoor kwam ik dus telkens in dezelfde situatie terecht. Ik wou echt dat er toen iemand mij had kunnen helpen inzien dat dit het probleem was en mij hielp om dit wel te doen.

Toen ik naar de hogeschool trok om orthopedagogie te studeren was de geremdheid op zijn toppunt.
Ik durfde amper met iemand spreken en voelde me heel eenzaam en ongemakkelijk. Waardoor ik er na 6 maand de brui aan gaf ondanks dat ik er voor de meeste vakken goed door was.

Hierna begon ik half time te werken en vatte ik de studie Gezinswetenschappen aan in Brussel in volwassenonderwijs.
Een sociale richting, die heel boeiend was waar ik erg veel geleerd heb. Na drie jaar had ik mijn bachelor op zak.

Ik zat in een relatie. Maar het liep vaak uit de hand. Dit door te veel drinken, uitgaan tot de vroege uurtjes, MDMA gebruiken, ook andere hard drugs.
Tot ik  echt een moment van besef had dat het zo niet verder kon omdat ik mijn lichaam volledig aan het kapot maken was..
Mijn eerste stap was om 4 weken niet te drinken, te stoppen met roken ook.
En uiteindelijk toen de relatie stopte gebruikte ik niet meer.
Enkel occasioneel  alcohol, dat was het.

Oordelen...

Het is mijn ervaring dat het juist goed is als mensen je aanspreken op je gebruik.
Het geeft blijk van bezorgdheid en betrokkenheid.

Eigenlijk ben ik al die jaren amper aangesproken geweest over mijn zelfdestructief gedrag.
Alleen uitzonderingen. Dankbare uitzonderingen...
Mijn broer sprak die me ooit aan toen ik vrij zwaar onder invloed was op een feestje.
Hij vroeg waar ik toch mee bezig was.... 
Het was een blijk van bezorgdheid die me hielp om stil te staan bij mezelf.
Het was ook pijnlijk omdat ik besefte dat hij gelijk had.
Ik ga dat moment echt nooit vergeten, het was zo belangrijk.

Mensen die op zo een destructieve manier gebruik maken van drugs en alcohol tonen iets aan hun omgeving.

Er zit een immense boodschap van zelfdestructie en zelfhaat in hun gedrag. Er schuilt zoveel pijn achter...
Door ze aan te spreken toon je dat je hun ziet, en wat ze aan het doen zijn...

Maar veel  mensen doen het tegenovergestelde.
Ze zien iemand die een bepaald gedrag stelt, zoals veel te veel drinken of drugs gebruiken, een persoon die bij contact heel weinig zegt, geremd is. En ze hangen er onmiddellijk een oordeel aan vast.
In mijn jeugd heb ik domme dingen gedaan, door te veel te drinken of door gebruik van hard drugs.
 Ik was gekwetst en kon hier niet mee omgaan. Hierdoot kon ik niet goed mate houden met drank en drugs.
Ik werd hier zeker voor veroordeeld door mijn omgeving. Door de mensen in de stad waar ik woonde.
Er werd heel veel achter mijn rug geroddeld.

Zij zagen natuurlijk dat meisje dat altijd dronken was of onder invloed en geen mate kon houden.
Maar zij zagen de pijn niet die dat meisje met zich meedroeg.
De minderwaardigheid die zij elke dag voelde, de extreme geremdheid waardoor zij zichzelf niet kon zijn, het trauma dat zij meedroeg, het niet gezien zijn… Zagen ze deze pijn toen ze oordeelden over mij?
Het maakt me kwaad hoe kortzichtig mensen kunnen zijn en wat ze ermee kapot maken of hoe ze iemand nog veel dieper duwen terwijl deze persoon hulp nodig heeft.

Achter iemand die te veel drinkt of drugs gebruikt zit een persoon die het mentaal zwaar heeft.
“Waarom” is een heel belangrijke vraag.

Waarom drinkt iemand tot hij niet meer kan functioneren, dat hij neervalt?
Gedrag dat je waarneemt is maar een fractie van wie die persoon echt is.
Voor je oordeelt over iemand, denk dan eerst na over deze "waarom " vraag, want achter iedere mens schuilt een geschiedenis, een pijn, die niet zichtbaar is. 

Zo iemand heeft een schouder nodig, een vriend, iemand die hem confronteert met zijn zelfdestructie. En geen oordeel, want dat duwt hem nog dieper.
Al die mensen die over mij hebben geoordeeld hebben me nog dieper geduwd, nog slechter doen voelen…
Hierdoor wou ik alleen maar meer gebruiken..

Jammer dat mensen dit heel vaak doen. Op basis van 1 aspect een ander mens volledig veroordelen.
Alsof zij alles wel weten… zij weten wel hoe je in elkaar zit en waarom je doet wat je doet. En ze oordelen op een eerste indruk.
Maar sorry, je bent gewoon zo kortzichtig als je oordeelt over mensen hun gedrag zonder dat je  iets weet over hun verleden of waar zij momenteel door gaan.

En de mensen die mij in de afgelopen jaren in een hokje staken, die stille, die rare, die introverte...
Na 3 zinnen wisten ze volgens hun dat ze me kenden en geen gesprek meer  met wij wouden aangaan.
Onmiddellijk oordeelden op hun eerste indruk van mij.

Stonden zij ooit stil dat dit misschien door een reden was?
Niemand is zomaar altijd stil zonder reden. 
Ik ben stil door geremdheid niet omdat ik zo ben...
Geremdheid door onrecht, door pesten, door trauma.
Maar veel mensen zien of willen het niet zien. Ze willen geen moeite doen.
Steken je in een hokje zonder jou echt te leren kennen.

Maar die uitzonderingen, die mensen kunnen door het masker heen kijken en mijn ware persoon zien.
Die zien mijn kwaliteiten wel. Doen de moeite om mij echt te leren kennen. Die helpen mij echt vooruit, Dankzij hun groeit mijn vertrouwen in de mensheid opnieuw en dat heelt me.

De herinneringen zijn vager want het is intussen 28 jaar geleden maar als ik aan mijn verleden denk doet het toch nog steeds pijn. Bij nieuwe mensen voel ik mij de eerste momenten heel geremd. Ik besef dat ik ongemakkelijk overkom maar ik kan er niets aan doen.
Het is een zelfbescherming die ik nog steeds niet onder controle heb, maar die  mij enorm remt in het leven.
Mensen denken dat ik introvert ben maar dat klopt niet. Ik ben juist graag onder de mensen maar alleen ben ik onbewust bang van mensen die ik niet ken. Mijn angsten vertellen me dat ik maar best heel erg op mijn hoede ben. Ik kan gewoon echt niet mezelf zijn zonder dat ik een mens iets beter leer kennen.
Grote feesten met veel nieuwe mensen zijn heel moeilijk voor mij...Mensen hebben me wel vaker gezegd dat ze mij niet kunnen doorgronden, dat het niet gemakkelijk is om mij te leren kennen.
Mijn afstandelijkheid is mijn wapen om  niet gekwetst te worden. Ik weet dat dit rationeel gezien dit niet juist is maar het is een heel diepe angst, pijn, die nog niet goed werd verwerkt…Mijn gedachten fluisteren dan dat het opnieuw niet gaat lukken om me sociaal op te stellen, dat ik niets interessant te vertellen heb, dat ik weer zal stilvallen,..
Daardoor kan ik onmogelijk mezelf zijn op zo een moment waardoor ik vaak ook geforceerd over kom en waardoor het ook iedere keer mislukt! Selffulfilling prophecy…

Ik heb wel een paar vriendinnen, maar ik moet mij echt veilig voelen om mezelf te kunnen zijn.
Ik zou echt vurig willen dat het anders is, maar helaas.
Ik ben nu 39 en ik ervaar het nog steeds iedere dag. De meeste mensen reageren door mij te ontwijken maar sommige mensen doen meer moeite en leren me dan ook echt kennen.
Die hebben wel het geduld en zien  MIJ en niet het verdedigingsmechanisme dat ik opwerp.
Deze mensen zijn mijn lichtpunten geweest en nog altijd en ik wil ze bedanken dat ze hun best hebben gedaan om verder te kijken dan mijn eerste gedrag naar hun toe.

Tot slot...

Er zijn zeker gevolgen op langere termijn geweest door mijn verleden. Het is jaren onmogelijk geweest om mijzelf aantrekkelijk te voelen.
In mijn eerste lange relatie zei mijn vriend  en ook in de huidige relatie zeiden mijn partners dat ze me mooi vonden. Ik zei dat dit niet kon, dat zij zich vergistten.
De overtuiging was heel sterk en zat heel diep. Ze vonden dit raar… begrepen het niet.

Als er met mijn kinderen is iets gebeurd op school dan sta ik de volgende dag bij de leerkracht. Ik zal ALLES doen om hun het leed te besparen dat ik zelf heb meegemaakt. En ik denk dat leerkrachten dit niet altijd begrijpen en mij soms lastig vinden. Maar dat boeit me echt niet en ik treedt als een leeuw op als iemand hun slecht behandeld.

Ik weet nog van iedere pester hoe ze heten, voor en achternaam. Ik zal ook nooit vergeten hoe ze de kwetsbaarheid van een kind misbruikten om zichzelf beter te voelen. Vergeving is niet eenvoudig. Het feit dat zij gewoon zijn doorgegaan met hun leven totaal niet stil gestaan hoe ze iemand zijn leven in de negatieve zin hebben beïnvloed en dit nu waarschijnlijk ook nog altijd niet doen maakt me  kwaad en verdrietig.

Wie ben je als je het als mens nodig hebt om iemand te vernederen, zodat jij er beter van wordt?
Je bent zwak, dat is zeker...Je projecteert je zwakheid op een ander individu, iemand waarvan je ziet dat die onzeker is of er anders uit ziet dan jou.
Deze persoon wordt je projectiel waarop je al je frustraties en slecht gevoel kan afreageren.
En dat geeft dan een gevoel van voldoening, macht… Triestig.

Pesten is onrecht. Het is altijd onrecht, het is altijd een groepje tegen 1 iemand die alleen staat.
De andere durven niet anders dan te conformeren aan de situatie uit angst om zelf het slachtoffer te worden.
Sommige werden ook gepest en willen daar niet meer terug naartoe. Daarom zwijgen ze en doen ze niets. En dat is begrijpelijk ook.

Ik heb tot mijn grote spijt ook iemand gepest in het zesde. Mijn enigste vriendin die ik toen had, wou een gemene brief schrijven naar een meisje uit haar klas. Iemand die ook heel er gepest werd.
En tot mijn grote spijt en afschuw heb ik hier aan mee gedaan. Terwijl ik zelf net uit die situatie kwam.
Heel jammer… Ik wou dat ik het kon terug draaien.
Mocht deze persoon dit ooit lezen wil ik mijn oprechte excuses aanbieden.
Alleen was de angst om weer alleen te vallen zo groot waardoor ik eraan mee deed.
Ik heb daarna deze vriendin hier nog over aangesproken dat het verkeerd was wat we gedaan hebben.
Zij vond dit niet, maar ik vind het degoutant van mezelf en voel veel spijt.

De school heeft me bij iedere pestsituatie volledig in de steek gelaten.
In de eerste school heeft er niemand die kleuters weg getrokken of tussen gekomen.
Er heeft ook niemand behalve mijn moeder deze leerkracht berispt.
In het vijfde en zesde leerjaar heeft er bijna niemand ooit gezien hoe zwaar ik het had. Terwijl ik dood wou.
Er heeft ook niemand tussen gekomen toen ze me fysiek aanvielen, toen ze me bespotten met mijn jas, me duwden, me bespuuwden...
Er was niemand die zag hoe eenzaam ik was toen ik altijd helemaal alleen over de speelplaats liep.
De speelplaats was helaas een jungle, waar de harde kern van de pesters vrij spel hadden.
In het vijfde en zesde liep er slechts 1 begeleider op de speelplaats voor rond de 400 kinderen!!

Ook in het vierde middelbaar toen ik de schoolpsycholoog contacteerde dat ik het mentaal zwaar had volgde hier niets op.
Geen doorverwijzing naar CLB, geen psychologische hulp, gewoon .. "Trek je plan"
De zelfhaat en geremdheid was toen zo groot...We rookten toen iedere middag cannabis. Iedere woensdagnamiddag gingen we gaan drinken, ook in het weekend. Ik broste soms of zat onder invloed van cannabis op de schoolbanken.
Maar toch was het blijkbaar allemaal ok en werd er nooit iets mee gedaan of opgemerkt . Slecht gedrag werd bestraft en je buisde als je punten kelderden en dat was het.

Ik ken maar 1 à 2 leraren die me hebben proberen helpen. Iemand in het zesde leerjaar en iemand in het vijfde middelbaar, mijn klastitularis.
In het zesde leerjaar kwam er een vervangleerkracht.
Deze zag mijn verdriet wel, probeerde me soms ook aan te spreken. Hij had een mooie tekening gemaakt in mijn vriendenboek. Ik post het hier even omdat dit gezien zijn in zo een moeilijke situatie zo belangrijk is geweest. Iemand die echt zag dat je het moeilijk had en dit opmerkte. Hij wist niet wat er aan de hand was, maar hij voelde wel dat er iets niet in orde was.
Bedankt hiervoor! Dit was een groot lichtpunt en ik wou dat er meer leerkrachten zoals jou waren.